از طراحی پارچه تا واردات ارز
تاریخ صنعت نساجی کشور و همچنین گذشته صنایع دستی این مرزو بوم موید هنرمندی و توانمدی مردم ایران در خلق آثار بدیع و ماندگار است. هنوز حافظه ی تاریخی بشر ظرافت و رنگ و طرح فرش ها و پارچه ها ی اصیل ایرانی را از یاد نبرده و چه بسیار کشور هایی هستند که در آرزوی داشتن ذره ای از این همه عظمت سالهاست در تلاشند تا گامی موثر بردارند.
در این میان هنر طراحی پارچه که سابقه اش به هزاران سال قبل ، باز میگردد میراث گرانبهایی است که اگر با دقت ویژه ای مورد توجه قرار گیرد به عنوان یک عامل زیر ساختی در تولید و صنعت نساجی می تواند آینده اشتغال کشور و همچنین توسعه صادرات را در سطح وسیعی تحت تاثیر قرار دهد.
امروز کیفیت تولید که با استفاده از امکانات صنعتی فراهم میگردد امری رایج شده است اما تنوع در تار و رنگ و همچنین خلق ایدهای نوین در تولید انواع منسوجات بازار را برای رقابت بسیار سخت نموده و عرصه را بر صنعت گران کارآمد تنگ کرده است.
سرمایه گذاری در موضوع طراحی چه در بخش پارچه و چه در بخش لباس می تواند گره افتاده به کار را باز نموده و بازار های هدف را بیش از پیش در دسترس صنعت گران و تولید کنندگان عزیز کشور قرار دهد.
بر همین اساس حوزه طراحی را می‌توان از سه منظر مورد توجه قرار داد:
۱- اشتغال و کارآفرینی: با توجه به ظرفیت بالای جوانان کشور در عرصه های هنری گوناگون و همچنین سابقهٔ کشور در زمینه طراحی فرش و پارچه می‌توان امید داشت با تقویت هرچه بیشتر دانشگاه ها و توسعه این رشته تحصیلی زمینه اشتغال و کارآفرینی برای هزاران جوان به راحتی فراهم آید.
نکته قابل توجه در حوزه طراحی لباس و پارچه سرمایه کم راه اندازی کسب و کار است. کار آفرین با توجه به خمیرمایه وجود خودش و با تهیه حداقل ابزار و امکانات نسبت به سایر حِرَف مشغول به کار می شود و با توجه به فصل و ایام سال همواره بازار خود را در داخل و خارج کشور پیش رو خواهد داشت.
در این بین طراح باید بکوشد تا با سلیقه خود جریان سازی مد و پوشش را مدیریت نماید و مخاطب خود را پیدا نماید و این هم مهیا نمی‌شود مگر، با اتصال سه بخش طراحی ،تولید و بازار که در واقع عملیات تولید ملی از این سه بخش جان می‌گیرد.
نکته دیگری که طراحان باید به آن دقت نمایند بازارها که سالانه میلیارد ها متر مربع پارچه را برای جمعیت کره زمین تهیه میکنند و با توجه بر سابقه صادرات پارچه از ایران به بازار های جهانی و همچنین فروش طرح های طراحان ایرانی به شرکت های تولیدکننده پارچه خارجی به سادگی می‌توان با استفاده از ظرفیت تجار بین‌المللی و همچنین نمایشگاه های بین‌المللی منطقه ای و فرا منطقه ای بازار های مطلوبی را فراهم نمود.
۲- حفظ فرهنگ و آداب کشور: یکی از نقش های بسیار مهم و چشم گیری که حوزه طراحی لباس و پارچه در کشور به عهده دارد حفظ سنت ها و فرهنگ های ایرانی است. که با توجه به تئوری خطرناک جهانی شدن هر آینه در خطر تاخت و تاز مدرنیسم و پست مدرنیسم است و امروز پوشش های غربی و پارچه های وارداتی در زندگی روزمره ما انقدر نفوذ کرده است که صحبت از مبارزه با فرهنگ بیگانه و تقویت و توسعه فرهنگ ایرانی اسلامی در اذهان برخی کارشناسان امری بعید به نظر می‌رسد.
اما واقعیت اینطور نیست و عموم جامعه علاقه زیادی به فرهنگ غنی کشور در توسعه و تقویت کسب زندگی ایرانی اسلامی دارند و همین موضوع را در حوزه طراحی پارچه و لباس از هنرمندان و کارامدان این عرصه دو چندان می‌کند .
اگر دولت بسته های حمایتی خوبی را برای حوزه هنر و به ویژه طراحی لباس و پارچه فراهم نماید دیری نخواهد گذشت که پارچه ها و سبک های پوشش ایرانی اسلامی بازار را گرفته و مردم به باور های قدیم خود باز میگردند. بسته های دولت می تواند در قالب تشکیل انجمن های تخصصی و کارامد برگزاری دوره‌های آموزشی حرفه ای و .. باشد تا زمینه هم افزایی و همچنین اثر بخشی شبکه طراحی کشور را فراهم نماید.
۳- طراحی پارچه زیر ساخت توسعه صنعت نساجی و پوشاک کشور
ماشین آلات و متخصصین دو رکن تولید به حساب می آیند از گذشته تا به امروز موضوع طراحی و تولید خلاقانه رکنی دیگر از این بنای مهم اقتصادی را به وجود می آورد که برای تقویت بنیه آن تنها به نگاهی متفاوت و سیاست های راهبردی دقیق نیاز است ونه به سرمایه های هنگفت و سخت افزارهای پیچیده. امروز با توجه به روز آمدی بخش زیادی از صنعت کشور و همچنین وجود انواع سطوح تکنولوژی در ایران به کمک طراحی خلاقانه و همچنین ظرفیت های بالای نیروی جوان تحصیل کرده در کنار تجربه ی غنی صاحبان صنایع و پیشکسوتان عرصه تولید می‌توان با رویکرد های تخصصی در حوزه های پوشاک نظامی، پوشاک صنعتی و پوشاک اجتماعی رونق دو چندان به صنعت کشور داد و علاوه بر این مهم ظرفیت های زیارتی و سیاحتی کشورهای همسایه نیز میتواند کوریدر دائمی واردات ارز را به کشور سازمان بخشد.
پس ژرف نگری در حوزه طراحی پارچه و لباس این امکان را فراهم می آورد تا زیر ساخت های زنجیره ای تولید تکمیل شده و کشور در حوزه تولید نساجی با کمترین هزینه به بالاترین ظرفیت های اقتصادی دست یابد. توجه به حوزه طراحی در دو بخش پارچه و لباس جز اقتصاد مقاومتی نیست و اگر قرار باشد در ۸ سال آینده پاسخی روشن به اهداف سند چشم انداز کشور داشته باشیم بدون عنایت به این حوزه راهبردی پاسخی درخور ارائه نخواهیم کرد. پس همگان باید زمینه را برای توسعه طراحی در کشور بیش از پیش فراهم آورند.